Verlies en loslaten zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Helaas ontkomen we hier geen van allen aan. Vaak al op jonge leeftijd worden we ermee geconfronteerd. Het vertrek van een dierbare juf, de verhuizing van een vriendje, de scheiding van je ouders, het overlijden van je opa of oma. Maar ook verlies van gezondheid en verwachtingen. Het verlies van werk en uiteraard mensen van wie we houden.
Het valt niet mee om afscheid te nemen van onze verliezen. Wat zeker niét werkt, is het wegstoppen, onderdrukken of negeren. Geheid dat het dan gaat onweren. Emoties onderdrukken is een bal onder water drukken. Dit houd je een tijdje vol, maar kost veel kracht en energie. Daar word je dus letterlijk moe van. En dan opeens floept die bal los, schiet omhoog uit het water, recht in je gezicht. Boem!
In mijn gesprekken vertel ik cliënten vaak dat ze ‘het’ eerst moeten vastpakken, alvorens ze het kunnen loslaten. Ja, klinkt logisch. Maar doe het maar eens even. Mensen die kiezen voor persoonlijke ontwikkeling en werkelijk de uitdaging aangaan om zichzelf te leren kennen, zijn dappere mensen. Het vergt moed om die donkere kamer binnen te gaan. Stel dat jij een huis bent. Een huis met verschillende kamertjes waar gevoelens opgeslagen liggen. Die gevoelens kregen nooit de aandacht die ze verdienden. Het is een rotzooi in die kamertjes. Je hebt dingen in dat kamertje gelegd, de deur achter je dichtgetrokken en er nooit meer naar omgekeken. Juist door naar binnen te gaan en de rotzooi op te ruimen wordt het weer licht en ruim. Het onder ogen zien en het verwerken van je gevoelens maakt je vrij. Je hebt de bal weggegooid en hebt nu twee handen vrij om nieuwe dingen aan te pakken. De krachten die je eerst gebruikte om je gevoelens (de bal) eronder te houden, kun je nu inzetten op een manier die je dient in plaats van belemmert.
En ik? Ik ben slechts een zaklamp in die donkere kamer en zorg voor focus, licht en veiligheid.
