Voor onze vakantie besloten we dit jaar met de auto naar Toscane te gaan. Prachtige natuur, lekker klimaat, fijne mensen, heerlijk eten en de beste koffie ter wereld!
Om onszelf te verwennen en onze batterij weer eens goed op te laden schreven we ons in voor een 5-daagse vitaliteitsweek in Toscane. Met 10 deelnemers – waaronder Ariënne, vriendin en collega NLP-trainer, eigenaar van Equilibrium in Leiden – begonnen we dit avontuur. ‘Wat kom je hier halen deze week?’, werd ons aan het begin gevraagd. Mijn antwoord: ‘Dat ik alleen maar deelnemer hoef te zijn.’
Ik ben bang dat dat niet helemaal gelukt is.
Al bij ontvangst en opening hadden de 2 begeleiders een dusdanige introductie dat ze het binnen een uur voor elkaar hadden dat er niet 1, maar 2 groepen ontstonden. Op zijn zachtst gezegd knap! Met grote verbazing heb ik het ondergaan en gedacht: ‘Niet mee bemoeien, Lianne. Je bent deelnemer.’ Telkens wanneer we dachten dat het niet erger kon, werd het dat wel. Onduidelijke communicatie, wensen die genegeerd werden, voelbare afkeuring als je een andere mening had, een workshop die geen workshop was, niet openstaan voor feedback en bovenal: iets anders (lees: minder) aanbieden dan op de website beloofd werd. Nog nooit heb ik me zo genaaid (Sorry, weet er even geen ander woord voor!) gevoeld. Als ik alles wat we hebben meegemaakt zou moeten opschrijven, dan wordt dit blog veel te lang en daarnaast heeft klagen sowieso geen toegevoegde waarde. Het is hooguit even lekker!
Wat wél toegevoegde waarde had, was het plezier dat we met Ariënne en de diverse deelnemers hadden. Hoe grappig is het, om in mezelf een rebelsheid te ervaren die ik sinds mijn pubertijd niet meer gehad heb. Tevens kwamen wij ook tot de ontdekking, wat een professionele coaching & training wijzelf geven. Ik werd met de dag trotser op mezelf.
Maar…. in die week was wel degelijk één hoogtepunt: Mindfulness met paarden o.l.v. Davide Bassi.
Mindfulness met paarden
‘Volg mij’, zegt Davide, ‘en ik toon je hoe je een paard kunt leiden met de kracht van je ademhaling.’
Vanaf zijn 17e leeft Davide met paarden en heeft hij van een oude Sioux indiaan ‘Lakota’ geleerd wat zijn voorouders hem geleerd hadden: de harttechniek! Vandaag de dag geeft Davide deze harttechniek met veel passie door. De harttechniek bevat fysieke, mentale en energetische technieken om een diep empatisch contact te krijgen met een paard, waardoor het paard je als zijn collega gaat ervaren zodat je hem kunt berijden zonder bit, teugels of zadel.
Onbeschrijflijk mooi, ontroerend, in een volledige staat van zijn! Zo zou ik deze dag willen omschrijven. Door gebruik te maken van je eigen diepe buikademhaling hartsverbinding maken met een paard. We leerden het paard op de juiste manier benaderen, begroeten, aanraken, aanvoelen, bepalen wie de leider was en zo kan ik nog wel even doorgaan. Davide zelf is een toptrainer die ons allemaal aanvoelde en zelfs mensen met angst voor paarden ogenschijnlijk moeiteloos door het proces begeleidde.
Na een intensieve training sloten we de dag af met een les in telepathische verbinding. In het kort: ‘Hoe jij je voelt, zo voelt het paard zich ook!’ Sjoerd bood zich onmiddellijk aan als vrijwilliger. Zijn opdracht: eerst boosheid en agressie in zichzelf opwekken en daarna volledig in zijn rust en liefdevolle staat van zijn telepathische verbinding met het paard maken en stilzwijgend het paard bij zich roepen.
Het indrukwekkende schouwspel werd gelukkig door Davide gefilmd, want dat zegt meer dan woorden. Om het korte filmpje te bekijken: kopieer deze link en plak hem in je browser: https://www.youtube.com/watch?v=stO7lViN6Iw
Bijzonder hé?
Sjoerd bleek sowieso een paardenfluisteraar te zijn, want bij elke oefening was een paard als was in zijn handen. Het is natuurlijk een inkopper om nu te zeggen: ‘Dat ben ik al jaren.’ 😉
Deze dag maakte veel goed en zijn we erg dankbaar voor.
Op onze terugreis begaf de dynamo het waardoor we anderhalf uur op een vangrail van een Duitse snelweg hebben gezeten. Nadat ik eerst een aantal minuten hoopvol naar alle voorbij scheurende auto’s had gekeken in afwachting van de takelwagen, stelde ik mezelf de vraag: ‘Heb ik hier controle over? Gaat die takelwagen sneller komen als ik me druk zit te maken?’ Het antwoord was nee, dus liep ik naar de auto, pakte mijn boek, plofte op de vangrail en ging zitten lezen. Sjoerd keek me met grote ogen aan en zei: ‘Wat doe jij nou?’ ‘Ik lees mijn boek.’ zei ik. Met enige verbazing over mijn rust en vrolijkheid (zelfs toen we voor eur 700,00 in een takelwagen thuisgebracht werden!) kwamen we ‘s-avonds laat thuis.
De dag daarna had ik onze zoon aan de telefoon en vertelde ik dit allemaal tegen. ‘Nou mam, je begint op mij te lijken! Das mijn motto: heb je er geen controle over, dan hoef je je er ook niet druk over te maken! Die Mindfulness heeft wel geholpen bij jou. Vroeger zou je chagrijnig en al mopperend op alles en iedereen naar huis gekomen zijn.’
Leuk hé, als je kinderen 23 zijn, ga je als ouder blijkbaar op je kinderen lijken….. In ieder geval kun je als ouder soms net zoveel van je kind leren als andersom.
Terugkijkend op een vakantie met ups & downs kan ik niet anders dan concluderen, dat ik vandaag de dag mij niet meer zo laat beïnvloeden door mijn omgeving, ben ik veel beter geworden in relativeren en dacht ik zelfs op de meest vervelende momenten: ‘Ach, waarom zou ik me druk maken. We zijn gezond, we houden van elkaar en ik ben dankbaar voor het leven dat ik leid en de mensen in mijn leven.’
Ik wens je een fijne vakantie toe en kom dankbaar terug.
Liefs, Lianne
