DE CELESTIJNSE BELOFTE

van James Redfield (1993)

Ik vond het leuk om met dit boek te beginnen omdat het voor mij het eerste boek was dat ik las op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. Het is geschreven in de vorm van een avonturenroman en dat sprak mij aan. Ik denk dat ik het boek in 1996 gelezen heb. Ik had een zoontje van drie jaar oud en was eind 1994 gestart als ondernemer en mede-eigenaar van medisch fitnesscentrum FitVision. Tegen de tijd dat het 1996 was, was ik doodmoe van het werken, rennen, vliegen en proberen een goede moeder te zijn. Dit boek was mijn eerste stap om de antwoorden in mijzelf te zoeken in plaats van in de buitenwereld.

Samenvatting: In de regenwouden van Peru ligt een manuscript te wachten op ontdekking. Het bevat een schat aan wijsheid, maar er zijn mensen die verspreiding van deze kennis willen tegenhouden. Ondanks het steeds weer dreigende gevaar wordt de zoektocht voortgezet en geeft het manuscript zijn geheimen een voor een prijs – aan de hoofdpersoon, maar ook aan de lezer.

Op aanraden van Sjoerd heb ik ‘De Celestijnse belofte’ gelezen als een roman. Tegelijk schemert er een spirituele zienswijze in door met als thema: ‘alles is energie.’ Er worden boeiende thema’s aangesneden, zoals de vraag of toeval altijd wel toeval is, de strijd om de macht die zich tussen mensen kan afspelen en de ervaring dat mensen soms energie van je kunnen aftappen waardoor je jezelf leeg voelt lopen. En dat laatste is mij het meest bijgebleven. Je hebt ‘zuigers’ en ‘gevers’. Dat herkende ik zo. Er waren op dat moment mensen in mijn leven waar ik op leeg liep. Zo erg, dat die mensen maar tegelijk met mij in dezelfde ruimte hoefden te zijn en dan werd ik al moe. Ik had nooit begrepen hoe dat kwam én nog veel belangrijker: hoe ik mijzelf ertegen in bescherming kon nemen. Dus in plaats van me te irriteren aan anderen, heb ik met Sjoerd bepaalde afspraken gemaakt wat ik kon inzetten om mijn energie te bewaren tijdens gesprekken met die mensen. Hij gaf mij dan soms letterlijk een schop onder tafel als hij zag dat ik weer leegliep. Het duurde namelijk even voordat ik het op het moment zelf doorhad. In het begin was het pas na afloop dat ik dacht: ‘Jemig, wat ben ik moe.’ Alleen al voor dit inzicht ben ik dankbaar dat ik dit boek gelezen heb.