Droomvakantie
Heb jij ook zo’n lijstje met dingen die je ooit wilt doen in het leven? Ik wel. Een van die dingen was een vakantie naar Zuid-Afrika. Afgelopen maart was het dan eindelijk zo ver. We hebben er lang naar uitgekeken en mijn echtgenoot, Sjoerd, had een gaaf programma gemaakt. Eerst een paar dagen safari, dan met een huurauto in een aantal dagen langs de tuinroute richting Stellenbosch, lekkere wijntjes drinken en dan afsluiten in Kaapstad waar we uiteraard de Tafelberg op zouden gaan en Robbeneiland bezoeken. Alles geregeld, geboekt en betaald. De eerste tien dagen hebben we volop genoten. Vooral om in de vroege ochtend de zon op te zien komen op safari en dan een groep olifanten te zien was zeer indrukwekkend. Om van twintig leeuwen die rakelings langs je open jeep lopen nog maar niet te spreken. Geen vuiltje aan de lucht totdat we in Stellenbosch kwamen. Opeens kregen we te horen dat we de laatste gasten waren, want de lodge ging sluiten in verband met Corona. Overal om ons heen ging alles dicht. Op het vliegveld van Kaapstad was het een chaos van mensen die het land verlieten. Onze whatsapp ontplofte met berichten van onze kinderen, de fysiopraktijk van Sjoerd en Ingrid was druk in de weer met mijn cliënten. Zo waren wij uren aan het appen. Dan keek ik soms op en dacht: Oh ja, ik zit in Zuid-Afrika. Op dat moment realiseerde ik mij dat mijn lichaam in Zuid-Afrika was, maar mijn hart en hoofd niet meer. Die waren allang thuis. Op dat moment was de keuze snel gemaakt. Het was een hoop gedoe, maar uiteindelijk lukte het om de vlucht om te boeken en konden we in 24 uur naar huis vliegen.
Waar het echt om draait
We verlieten een paradijselijke omgeving om te kiezen voor vrijwillig ballingschap. Zo voelt het. En we hebben er geen moment spijt van. In tijden van crisis besef je waar het echt om draait. Onze eerste aandacht ging naar onze kinderen en kleinkind. Zijn ze allemaal veilig en gezond? Waarin hebben ze ons nodig? Mijn ouders van 89 en 94 die nog op zichzelf wonen. Mijn hemel, wat een uitdaging om mijn moeder zo gek te krijgen dat mijn zussen en ik de boodschappen gaan doen. En handen wassen? Wat een onzin… pfff… Vervolgens had Sjoerd zijn handen vol met alle uitdagingen op de fysiopraktijk en had ik spoedoverleg met Ingrid. Waar het echt om draait? Mensen… mensen… mensen… Je ziet het ook in hoe we momenteel met elkaar omgaan, alle initiatieven die er ontstaan. Waar enerzijds het Coronavirus meedogenloos is, leidt het anderzijds tot verzachting, verbinding, betrokkenheid en liefde. Dat kan mij dan weer enorm ontroeren.
Onze praktijkvoering
Waar sommige mensen met piepende banden tot gedwongen stilstand komen door het verplichte thuiswerken, komen wij momenteel uit een vakantiestand. Ik merkte dat ik moeite had om mezelf in een ritme te krijgen. Na een paar dagen joggingpak en bankhangen was ik er al snel klaar mee. Vanaf afgelopen maandag ben ik heel veel cliënten gaan bellen om te vragen hoe het met ze gaat en hoe ze hun volgende afspraak graag willen hebben. Ieder mens is uniek, dus zo wil ik ook iedere cliënt behandelen. Ik merkte aan hun reacties dat ze dat enorm waardeerden. Deze persoonlijke benadering past toch het beste bij mij. Overal om mij heen zie ik een explosie aan onlinecoachprogramma’s ontstaan. Waar het niet anders kan, zal ik overgaan tot Skype coaching, maar mijn hemel, wat werk ik liever ‘live’ met mensen. Vandaag is er een brief uitgegaan naar alle mensen die momenteel een coachtraject bij ons volgen. In die brief staat ons protocol zoals wij die op dit moment voeren. Mocht de regering nieuwe besluiten nemen, dan zullen wij ook daarop weer onze keuzes maken.
Kan je op dit moment ook best een steuntje in de rug gebruiken? Maak dan nu een afspraak voor een kennismakingsgesprek.
