Een bekende van ons kreeg deze vraag gisteren van zijn dochter. Zij was heerlijk uit eten in een Parijs restaurantje, toen er plotseling in het restaurant ernaast geschoten werd en de hel losbrak. Ze wist in veiligheid te komen, maar durfde niet meer alleen verder te reizen. Dan hoor ik dat bericht en word ik even kotsmisselijk. Dan denk ik: Oh, stel dat het een van onze kinderen zou zijn. Wat zou ik doen? Hoe zou ik reageren? Zou ik kalm blijven of in paniek schieten?
Afgelopen vrijdag zat ik gezellig met een stel vriendinnen in het Ziggodome mee te galmen met Musicals in Concert. Omringd door musicalliefhebbers voelde ik een enorme saamhorigheid. Met elkaar swingen op Grease Lighting en uit volle borst ‘Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder’ zingen. Totaal geen benul dat elders in de wereld ook mensen met elkaar in een concertzaal zaten en er vervolgens een stel idioten binnenkomen en zo’n 100 mensen doodschieten. Ik kan het eigenlijk niet bevatten. Dagelijks ben ik bezig met het begeleiden van mensen om met mildheid naar zichzelf en anderen te kijken, liefdevol en respectvol te zijn. Ik weet dat ieder mens een eigen model van de wereld heeft. Regelmatig zeg ik tegen mensen, dat als je dit werkelijk begrijpt, zeg je nooit meer tegen iemand: ‘Doe eens normaal.’ Want wat voor mij normaal is, hoeft voor de ander zeker niet normaal te zijn.
Vanmorgen hadden we hier met de kinderen aan het ontbijt een gesprek over. IS, terroristen, vluchtelingen, zwarte pietenhaat, angst, verwarring. Alles kwam voorbij. Blijkbaar zijn er mensen op de wereld die het normaal vinden om andere mensen die ze totaal niet kennen klakkeloos neer te schieten. Waarom? Om angst en verdriet te zaaien. Mijn eigen kijk op de wereld heeft het hier moeilijk mee. Ik had nog even de ‘hoop’ dat ondanks de ellende in Parijs in ieder geval alle kindjes in Nederland een leuke Sinterklaas intocht zouden hebben. Maar nee hoor, ik krijg vanochtend een filmpje te zien van mensen die staan te schreeuwen: ‘We moeten zwarte piet niet’. Hoe racistisch is dat? Leuk ook voor al die kleine kindjes die ernaast stonden te wuiven naar die lieve kindervriend.
Sinterklaas was bij mij thuis een échte traditie. Schoen zetten, surprises en gedichten maken. De hele mikmak. Maar nóóit heb ik gedacht, dat zwarte piet door Sinterklaas onderdrukt werd. Ik zag alleen maar plezier, vreugde, samenwerken en eerlijk gezegd vond ik de zwarte pieten veel leuker dan de Sint. Ten eerste hadden ze veel mooiere pakken met felle kleuren, een vette muts en bovenal, kick ass oorbellen!!! Ten tweede waren ze altijd vrolijk, lief en grappig, waar de Sint toch een oude man was, waar je serieus en respectvol mee om moest gaan. En dat die pieten zwart waren, vond ik eigenlijk heel cool. Ik heb altijd gedacht, dat dat kwam omdat in Spanje de zon altijd scheen. Ik dacht: ‘Daar wil ik later ook wonen!’ Ik wil me niet in een zwarte pietendiscussie mengen, maar ben vandaag in de war over de wereld waarin wij leven. Waar moet iemand van overtuigd zijn, om een dag na de terroristische aanslagen in Parijs op het idee te komen om dan in Meppel een kinderfeest te verstoren? Waar gaat alle haat en nijd, angst, verdriet en verderf naar toe leiden?
Op kleinere schaal zie ik angst in allerlei vormen voorbij komen. Angst om een baan te verliezen, een partner te verliezen, voor een mening uit te komen; angst voor conflicten, afwijzing, verandering en ga zo maar door. Ik begeleid ook regelmatig teams en dergelijke gevoelens bij individuen zorgen er voor dat teams niet goed samenwerken en communiceren. Angst is een slechte raadgever. Het legt beperkingen op. Diederik Samson hoorde ik op televisie zeggen: ‘Dit is een aanslag op het leven zelf. Mensen die samen een avondje uit zijn en genieten van het leven, zijn opeens hun leven niet meer zeker.’ En dat veroorzaakt angst en onzekerheid. Hoe ga ik hiermee om? Alleen maar thuisblijven? Verstoppertje spelen, net als vroeger: ‘Blijf zitten waar je zit en verroer je niet, houd je adem in en stik niet….’? Nee, dat is zeker niet het antwoord.
Voor mij ligt het antwoord in: Laten we het leven NU vieren. NU gelukkig zijn. Als individu heb ik geen controle over deze grote wereldproblemen, dus kan ik die gedachte beter loslaten. Waar heb ik dan wél controle over? Ik heb controle over hoe liefdevol ik mezelf en de ander behandel. Het is misschien wat idealistisch, maar ik geloof dat ik zo’n klein steentje ben die je in stilstaand water gooit. Zo’n steentje maakt eerst een kleine kring en dan komen er steeds meer kringen die ook steeds groter worden. Elke persoon voor wie ik een tijdje een GPS mag zijn richting liefde, mildheid en eigenwaarde, is er één. En samen kunnen we dan een grote kring worden, waarin we vanuit die waarden ons blijven realiseren waar het écht om draait. Laten we vooral blijven genieten van de mensen om ons heen, ons werk en onze verplichtingen. Door het leven te blijven vieren, zijn we het sterkst gewapend tegen alle mensen die een ander model van de wereld hebben dan wijzelf.
De dochter en haar vader zijn inmiddels herenigd en ze is in haar gezin liefdevol opgevangen. Mijn hart gaat uit naar alle familieleden van de 129 slachtoffers die dit enorme verlies op de een of andere manier een plek moeten gaan geven.
