Tijdens een congres voor leidinggevenden moest een oude professor een masterclass over time-management geven. De leidinggevenden hadden vijf van dat soort masterclasses per dag, dus de oude professor had maar één uur om zijn kennis over te dragen.
Staande voor deze elite (die klaar zaten om alles op te schrijven wat de expert hen zou gaan leren) keek de professor hen één voor één aan en sprak toen langzaam: “Wij gaan een experiment doen”. Van onder de tafel haalde hij een enorme glazen pot met meer dan vier liter inhoud tevoorschijn die hij voorzichtig op de tafel zette. Vervolgens stopte hij zorgvuldig een twaalftal keien, groot als tennisballen, één voor één in de pot, totdat er werkelijk niet één kei meer bij kon. Toen keek hij zijn leerlingen aan en vroeg: “Is de pot nu vol?”. Waarop ze allemaal zeiden:”Ja”. Hij wachtte een aantal seconden en sprak: “Echt waar?”
Hij boog zich weer voorover om onder de tafel een zak kiezelstenen te pakken. Heel voorzichtig goot hij de inhoud van de zak over de keien in de pot, die hij daarna langzaam heen en weer bewoog. De kiezelstenen gleden tussen de keien, tot op de bodem van de pot. Weer keek hij zijn toehoorders aan en sprak: “Is deze pot nu vol?” Deze keer begonnen de leerlingen iets door te krijgen en één van hen antwoordde: “Waarschijnlijk niet”.
Weer dook de professor onder de tafel en haalde een zak met zand tevoorschijn die hij in de pot goot. Het zand verdeelde zich tussen de keien en de kiezelstenen en nogmaals vroeg de professor: “Is de pot nu vol?” De leerlingen antwoordden nu in koor: “Nee!”
De professor nam de kan water van de tafel en goot die vervolgens leeg totdat de pot tot aan de rand gevuld was. Toen vroeg hij:”Welke grote waarheid wordt door dit experiment bewezen?
Denkende aan het onderwerp van de masterclass zei ” één van de leerlingen:” Het bewijst dat, zelfs al is onze agenda nog zo vol, we, als we dat willen, er altijd nog wel een afspraak bij kunnen maken en dus toch nog tijd hebben om meer te doen dan we al deden.”
“Nee”, zei de oude professor. “Dat is het niet. Deze proef bewijst dat als we niet eerst de grote keien in de pot stoppen we ze er naderhand nooit meer in krijgen”. Het werd heel erg stil in de klas, terwijl iedereen nadacht over de vanzelfsprekendheid van deze stelling.
De oude professor zei vervolgens: “Wat zijn de grote keien in uw leven? Uw gezondheid? Uw partner? Uw kinderen? Uw familie? Uw vrienden of vriendinnen? Uw dromen verwezenlijken?” Wat u moet onthouden, is dat het belangrijk is dat u in uw leven begint met de GROTE KEIEN in de pot te stoppen, anders loopt u het risico dat uw leven niet slaagt. Als u voorrang geeft aan kleinigheden (de kiezelstenen en het zand) zal uw leven gevuld zijn met details en zult u geen tijd meer over hebben voor de belangrijke dingen des levens.
Dus, vergeet nooit uzelf de vraag te stellen: Wat zijn de GROTE KEIEN in mijn leven? Als u dat
weet, kunt u ze als eerste in uw levenspot stoppen.
Met een vriendelijke geste groette hij zijn publiek en verliet de zaal.
